“Ik heb een groter wereldbeeld gekregen, ook al ben ik opgegroeid in een klein Zeeuws dorpje. Ik heb door mijn adoptie zoveel verschillende mensen leren kennen met verschillende verhalen, dat heeft mijn leven verrijkt”. De adoptie maakt ook dat ik bewuster leef. Er zijn zoveel mensen in de wereld die lijden. Ik wil daarmee mijn eigen verhaal niet kleiner maken, maar het zet dingen wel in perspectief. Ik ben niet de enige die moeilijke dingen doormaakt.

Ik ben geboren in China en te vondeling gelegd toen ik een jaar oud was. Vervolgens heb ik anderhalf jaar in een tehuis gezeten. Ik werd binnen China niet geadopteerd vanwege een beperking; heupdysplasie. En ze dachten dat ik ook psychisch wat mankeerde omdat ik weinig sprak. Toen ik 2,5 was kwam ik bij mijn ouders in Zeeland terecht. Ze hadden al drie zoons van henzelf en wilden er graag een meisje bij.

Op de basisschool had ik een pittige tijd. Er waren weinig gekleurde mensen en ik werd uitgescholden voor ‘poepchinees’. Dat vond ik wel erg. Mijn ouders hebben weleens andere ouders hierover aangesproken, maar dan werden er ook lelijke dingen tegen hen gezegd; ‘hoe duur was Anne Mei? Was het niet goedkoper geweest om zelf nog een kind te krijgen?’ En nog steeds krijg ik vreemde vragen en opmerkingen. Die onwetendheid bij mensen…. Dat is ook een reden waarom ik mee doe aan dit project.

Toen ik in groep 6 een spreekbeurt hield over mijn adoptie stopten de opmerkingen en besefte ik voor het eerst dat ik zelf ook macht had. Pas op de middelbare school voelde ik me meer op mijn plek. Ik ging al snel van MAVO naar VWO en ontmoette kinderen die net zo serieus waren over leren als ik. En er woonden meer mensen van andere komaf in die omgeving. Er ging een wereld voor me open.

Heel het leven gaat over bestaansrecht. En zeker wanneer je geadopteerd bent.

Natuurlijk heb ik er ook mee geworsteld. Iedereen wil weten waar we vandaan komen. Op een hoog niveau ook; is er een god? Hoe is de aarde ontstaan? Bij mij ontbraken de antwoorden al op de basisvraag; aan wie ben ik verwant? Heel het leven gaat over bestaansrecht. En zeker wanneer je geadopteerd bent. Dan is het bestaansrecht op zich al een vraag. En dat maakt het zo moeilijk. Het is vanwege dat thema ook dat ik zoveel eisen aan mezelf stel denk ik. Ik wil alles uit mijn dag halen. Ik leef eigenlijk voor twee; voor mezelf en voor mijn biologische moeder. En het liefst ook nog voor mijn adoptiemoeder.

Ik heb thuis altijd goed kunnen praten over mijn adoptie. Ik ben me er ook altijd al bewust van geweest. Dat heeft me wel geholpen. Nog voor ik kon praten wilde ik samen met mijn adoptiemoeder in de spiegel kijken. De gedachte daaraan raakt me nog steeds. Ik zag twee verschillende mensen qua uiterlijk, maar ik zag ook verbinding. Ik voelde meteen dat zij me voor altijd zou beschermen. We zorgen voor elkaar. Dat maakt het voor mij familie.

Ik heb nooit echt hechtingsproblemen gehad. Ik ben wel bang om mijn ouders te verliezen. Daarom durf ik me nog steeds niet tegen hen af te zetten. Daar kunnen we wel over praten. Wanneer ik dan iets doe wat ze eigenlijk niet goed vinden zijn ze tegelijkertijd stiekem trots op me. Gek is dat hè?

Ik ben al eens terug geweest naar China met mijn adoptieouders. Het is niet gelukt om mijn biologische ouders te vinden. Ik weet ook niet of mijn biologische moeder me wel wil zien. Niet zozeer qua gevoel, maar meer qua cultuur; een kind te vondeling leggen is strafbaar. Ze wordt misschien niet meer geaccepteerd wanneer ik in beeld kom. Ik wil haar niet in gevaar brengen. Ze heeft mijn belang ook vooropgesteld; me een nieuwe kans gegeven. Zo zie ik het tenminste, van de positieve kant. Het heeft wel even geduurd voordat ik dat kon.

Ooit ga ik nog eens terug naar China. Wanneer ik de taal spreek. Ik merkte al snel dat het Chinees in me zit. Ik kan het niet lezen of schrijven, maar wel begrijpen. Ik word er emotioneel van wanneer ik de klanken hoor. Daarom durf ik er niet goed mee verder te gaan om het te leren. En daarom stel ik ook een tweede bezoek aan China uit. Ik stop het niet weg. Ik weet dat ik mezelf gewoon de tijd moet geven en dat het moment dan vanzelf komt. Wanneer ik er klaar voor ben, dan ga ik weer naar China.

Tekst: Kim van Schie Fotografie: Ton Sondag