Edgar, 40 jaar

De ommekeer kwam nog niet zo lang geleden, toen ik voor de tweede keer was begonnen aan een werken & leren traject binnen een verpleeghuis. De start van mijn traject viel samen met de geboorte van mijn tweede kind, en eigenlijk was alles bij elkaar te veel voor mij. Ik redde het niet om mijn werk, mijn opleiding en mijn thuissituatie te combineren. Het resultaat was dat ik op mijn werk en opleiding te weinig presteerde, en niet verder mocht met het traject. Mijn vrouw had ik niets verteld, zij kwam erachter toen er een brief van mijn werkgever naar mijn huis was gestuurd. Het was een drama.

Om heel eerlijk te zijn, het was niet de eerste keer dat me zoiets overkwam. Een eerder werken & leren traject in een verpleeghuis viel samen met de geboorte van mijn eerste kind, en ook dat redde ik niet. Ook toen heb ik mijn vrouw niet op de hoogte gehouden van de ontwikkelingen. Dat kostte mij bijna mijn relatie, voor de tweede keer reeds. Tien jaar eerder, toen mijn vrouw bij mij introk, had ik voor haar achtergehouden dat ik eigenlijk met mijn toenmalige salaris de woning niet kon bekostigen. Pas toen er een executiebevel op de mat lag, werd het haar duidelijk. Met hulp van mijn familie en schoonfamilie hebben wij de situatie opgelost.

Langzaam begin ik erachter te komen dat mijn gedrag voortkomt uit de drang om mee te tellen, om mensen niet teleur te stellen en om niet te mislukken. Ik moet me bewijzen want ik wil niet dat behalve mijn biologische moeder nog meer mensen mij zullen verlaten. Hier was ik me eerder niet van bewust. Ik heb veel keuzes gemaakt op grond van wat ik dacht dat anderen goed en belangrijk zouden vinden. Ik deed een hbo studie logistieke economie hoewel ik niet goed ben met cijfers Ik heb deze studie niet kunnen afronden. Ik heb commerciele banen gehad terwijl dit eigenlijk niet bij me paste. Bij veel werkgevers heb ik maar kort gewerkt omdat mijn contracten niet werden verlengd. De banen die ik koos matchten niet met mij. Toch bleef ik maar proberen. Vaak ten koste van mijn gezin en van mijzelf.

Ik heb altijd geprobeerd om aan verwachtingen te voldoen

Als kind was ik braaf en stil. Ik heb altijd geprobeerd om aan verwachtingen te voldoen, en twijfelde aan mezelf als ik dat niet kon. Het leren bijvoorbeeld, is altijd moeizaam gegaan en dat maakte me onzeker. Ik had faalangst. In mijn adoptie en mijn Indonesische achtergrond heb ik nooit veel belangstelling getoond. Echter, enkele maanden geleden is er iets gebeurd. Ik had mijn adoptiepapieren nooit goed bekeken, maar ik merkte op een dag dat ik er opeens mee in mijn handen zat. En dat ik ze las, en nog een keer, en nog een keer. En mijn ogen vielen op een naam en adres. De gegevens van mijn moeder. Ik ben nu op zoek naar haar, heb ook contact gezocht met andere geadopteerden om hun verhalen te horen. En ik ben in therapie. In korte tijd is er voor mij al veel meer op zijn plek gevallen. Toch kan ik nog steeds moeilijk geloven dat de adoptie, die 39 jaar geleden heeft plaatsgevonden, heeft bijgedragen aan allerlei vervelende gebeurtenissen die ik in mijn leven heb meegemaakt.

Ik sta nu op een kruising, een splitsing in mijn leven. Ik ben 40 jaar en de volgende 40 jaar moeten anders worden. Ik heb het gevoel mezelf altijd te hebben verloochend. Dat wil ik niet meer. Ik wil de dingen gaan doen die ik zelf wil doen, zonder me af te vragen of ik daarmee wel de waardering van andere mensen zal krijgen.

Tekst: Inge van Meurs Fotografie: Ton Sondag